Lang geleden, toen Maria nog leefde (althans in vele hoofden) en moeder Overste de scepter zwaaide, reden we met het gezin om de paar weken richting Beerlegem. Ons ‘tante Christiane’ verbleef daar sinds kinderheugenis onder de godsvruchtige vleugels van de Zusters der Liefde. Ze kregen het gebouw in 1823 cadeau van mevrouw Thérèse, barones de Draeck en markiezin de Rode. Van dorps- en kostschool over spin- en handwerkschool, zondagsschool, veldhospitaal tijdens WOII en middelbare school, kreeg het gebouw in 1967 de naam ‘Mariaheem’. Het werd een verblijf voor mentaal gehandicapte vrouwen. Niet veel later kwam ikzelf ter wereld. Zo begon voor mij het verhaal onder de boom.
‘Storm Ciara velde in Zottegem een honderdvijftig jaar oude populier.’ Vele jaren lang zat ik als kind achterin de auto, tussen mijn broers, te wachten op die boom. De rit leek oneindig. We verveelden ons te pletter, plaagden en stookten elkaar op, lachten en vertelden om ter domste mopjes. Er was altijd wel iemand die plots uitriep: ‘Daar is Hij!’ In de verte doemde Hij op als God de Vader, een machtige verschijning, standvastig, geduldig en met takken als vastgevroren tentakels uit de donkerste krochten der aarde ontsproten. Als bij afspraak werd het stil. Mijn vader vertraagde automatisch. We schommelden op en neer over de Oost-Vlaamse heuvelruggen tot vlak voor de mastodont. Bij de T-splitsing sloegen we linksaf. Onze hoofden draaiden tot een kramp. De vreugde was groot. Vervuld van de Heilige Geest traden we het Rijk Gods binnen.
De Zusters ontvingen ons met open armen. Boven elke deur hing een kruis. In de galmende eetzaal kregen we taart en koffie. Ons ‘tante Christiane’ was content. Met de jaren reden we niet meer samen. De boom bleven we ieder apart zo nu en dan bezoeken.
De Marilandicapopulier doorstond twee wereldoorlogen. Nu ook de storm. Zijn tentakels keren terug naar de grond. ‘Honderdvijftig nieuwe Vollanderbomen gaan we ermee kweken’, beweert de website Erfgoed Vlaanderen. Waar de nieuwe populieren geplant zullen worden, is onduidelijk. Of het lukt, is verre van zeker. Wat blijft, zijn de verhalen.