Mijn man is oplossings- en actiegericht. Ik niet. Ik ben afwachtend en besluiteloos. Ik schrijf mijzelf een zekere mate van luiheid toe, al spreek ik -Lamme goedzakgewijs- in een milde bui liever over lam dan lui. Ik geef een voorbeeld.
Op zaterdagavond stond vast dat we op zondag de Oudsberg zouden beklimmen. Op de website van de Limburgse duinengordel (www.duinengordel.be) staat die ‘berg’ beschreven als de parel in een landschap van goud: de hoogste en open stuifduin van Vlaanderen. Alle reden dus om vroeg uit de veren te komen. En toch, de lamlendigheid in mij draaide zich een paar keer om zodat ik pas omstreeks 11 u aan de ontbijttafel verscheen, ruim te laat voor de start van een verkwikkende dagtocht.
Ik zag me de rest van de zondag doorbrengen in een mist van nietsdoenerij. Nog voor ik de slaap uit mijn lijf had gerekt kwam mijn man met een plan: ‘Erps-Kwerps!’ Ik hoorde de vogels al fluiten.
Ter plaatse hoorden we meer vliegtuigen dan vogels, maar de natuur is er prachtig. Het Silsombos maakt deel uit van het streekontwikkelingsproject De Groene Vallei dat verschillende natuurgebieden met elkaar verbindt en zo de biodiversiteit vergroot. Het moet de enige plek in Vlaanderen zijn waar je tegelijkertijd kan vliegtuig- én vogelspotten.
Had ik er niet eerder op gelet of was dit een uitzonderlijke plek? De anderhalve meter hoge plant leek op een toren van paraplu’s waarvan de baleinen na een hevige windstoot naar de verkeerde kant waren omgeslagen. Behalve lui ben ik ook heel nieuwsgierig. Ik zocht het op. Reuzenpaardenstaarten zijn oerplanten van 300 miljoen jaren geleden. Fossielen bewijzen dat de paardenstaarten ten tijde van de dinosaurussen tot 30 meter hoog werden. Dertig meter! Stel je voor!
Een landkaartje leidde me naar de herfsttijloos. Het lijken onschuldige elfjes, maar zijn uiterst giftig. Een hap van dit naakt begijntje en zelfs het sterkste paard zijgt langzaam neer. Het gevaar loerde om de hoek. Verderop botsen we op de zwarte madam. Als een afgewezen maagd stond ze te bidden aan de waterkant. Achtergelaten door haar soldaat stortte ze zich radeloos in de beek en verdronk. Haar geest bleef dwalen en zou argeloze reizigers het water inlokken. Aan de oever zag ik fraaie libellen. Ik ging door mijn knieën voor een foto en tuimelde bijna de beek in.
Zonder er een te zien, leerde ik over de kroonjuwelen van het bos. De hele weg zocht ik naar de negen orchideeënsoorten, waaronder de brede orchis, de grote muggenorchis, de bijenorchis en de bosorchis. ‘Juni, mevrouw, dat is de bloeiperiode van de orchideeën’. Een vriendelijke dame kwam me verlossen. Ik prees haar de hemel in en zag een laatste vliegtuig boven mijn hoofd passeren.
Ik trok nog wat foto’s van de reuzenpaardenstaarten. Begeesterd keerden we huiswaarts. Mijn man redde me zondag van de luiheid.
In volgorde van verschijnen op 23 augustus in het Silsombos, Erps-Kwerps
