Hoe het begon. ‘Kijk’, riep een vriend tijdens een sneeuwwandeling in de Ardennen, ‘een roofvogel!’ Ja ja, dacht ik, mooi, heel mooi, zo zag ik er wel meer. Hij duwde zijn verrekijker op mijn neus en daar zag ik hem in het echt: de buizerd. Hoog in de lucht, met roerloos gestrekte vleugels cirkelde hij voor mijn lenzen. Wit, oranje, bruin: Ik keek op de binnenkant van de brede vleugelpennen en luisterde naar zijn prachtig ge-pi-èèèh. Sinds die dag, 24 februari 2018, lieten de vogels mij niet meer los. Ik startte als vrijwilliger bij het VOC en schreef me in voor een jaarcursus vogelkijken.
Ruim een jaar reken ik mezelf tot de bende van de vogelaars. Zoveel als mogelijk ga ik op stap in de natuur, gewapend met verrekijker, regenjas, stapschoenen en smartphone. Al wat ik van ver of dichtbij zie vliegen, krijgt een eervolle vermelding op waarnemingen.be. Ook de Buteo buteo. De voorbije 10 maanden zag ik 26 buizerds, de eerste eind maart in het Groendomein de Averegten in Heist-op-den-Berg, de laatste tijdens een wandeling in het natuurgebied Langdonken in Herselt op kerstdag.
‘De langdonken, een gebied om te koesteren: dopheide, zonnedauw, heidekartelblad, Spaanse ruiter, boompieper en boomvalk. Dit waardevolle natuurgebied herbergt enkel van Europa’s meest bedreigde soorten en biotopen’, las ik op het welkomstbord van Natuurpunt. De wandeling leidde ons door moerassig gebied, langs heide en hooilanden, struwelen en broeken, akkers, bossen en houtwallen.
Ik zag hier en daar een merel, enkele vinken, een zwerm krakende kauwen en dan, totaal onverwacht, een roofvogel tussen de bomen. Waaiervormige staart en in lichte V omhooggehouden vleugels, geen twijfel mogelijk: een buizerd. Hij vloog laag langs de rand van het bos en landde op een tak. Ik wilde mij terplekke installeren voor een urenlange observatie, maar mijn gezelschap trok me verder. Langs de andere kant van de weg, over de boomtoppen, een blauwe reiger. Ik volgde de sierlijke vlucht met mijn kijker: Iets lager, uit het niets, een tweede buizerd op zoek naar een geschikte uitkijkpost voor zijn volgende prooi. Volgens wetenschappelijk onderzoek kan een buizerd een konijn zien flapperen met zijn oren vanop 3,5 km! Wat een prestatie in vergelijking met mijn verrekijker, om maar te zwijgen over mijn eigen wazige ogen. In het schemerdonker liepen we verder en sloten onze wandeling af met een blik op een eenzame nijlgans.
25 december 2019, een zalige kerst, eentje om te koesteren als een buizerd die na zijn verblijf op het VOC wordt vrijgelaten en in cirkels opstijgt over de velden.
In 2019 heeft het VOC 28 buizerds opgevangen en verzorgd.
Natuurpunt stippelde 3 wandelroutes uit (5km-8,20km-6km) vanaf het vertrekpunt de Schuur Langdonken. Meer info over dit natuurgebied vind je hier.
