Spoken

Gek ben ik slechts een beetje. Het was de té die me overtuigde. Ik schreef me in voor een ‘Te Gek!?’ wandeling, omschreven als een ‘veertocht met of zonder coach in natuurgebied De Liereman’.

Dinsdag 1 oktober 2019. Een dichte mist bracht spoken. Door mijn voorruit tuurde een oehoe over de vlakte. ‘Van plastic,’ vernam ik later. Mijn keuze mét coach bleek dan toch gerechtvaardigd. Bovendien wilde ik wel eens weten wat zo’n bosgod mij meer kon vertellen dan pakweg een boskever.

De veerman bleek een vrouw te zijn en het taboe op spoken hield hardnekkig stand. Mijn reisgezelschap bestond slechts uit de vrouw en een man van het organiserend comité.

‘Stap op je eigen tempo,’ stelde de vrouw ons gerust, ‘en zoek je veerkracht.’ Mijn goesting verschrompelde bij het woord veerkracht. Ik verstopte mijn ergernis in de lenzen van mijn verrekijker en keek recht in de priemende blik van een rustende buizerd.

‘Raap drie dingen op die symbool staan voor je veerkracht,’ klonk het. Haar veel te grote ogen zochten nu de mijne. Er zat niets anders op. Wie zich inschreef, speelde mee. Verdwijnen in de groep was dit keer niet aan de orde. Ik liet mijn kijker zakken, nam wat mos, een stukje schors en een roodgekleurd eikenblad.

‘Wat veerkracht voor jou op dit moment betekent, leg je voor je neer,’ zei ze. Ik legde het mos tegen mijn tenen. ‘Wat voor jou betekent dat je volledig in je veerkracht staat, leg je een meter verder.’ Ik koos voor het rode blad. ‘Het derde element leg je ertussen.’ Zo geschiedde. Mijn beschermende schild lag nu netjes tussen mijn weekheid en mijn fleurig eikenblad. Einde oefening. Ik had mezelf zorgvuldig samengevat. We bleven staan.

‘Dat in het midden heb je niet meer nodig,’ zei ze na een tijdje. ‘Het heeft je altijd geholpen, maar nu houdt het je tegen. Neem het weg en laat het ergens achter in dit bos.’

‘Pure hekserij!’ dacht ik. ‘Dat kunstje werkt altijd!’ Ik verstopte mijn schors in het uitgehakte nest van een zwarte specht. Ik zwoer bij de spoken en beloofde mezelf dit stukje schors ooit terug te zullen halen.

Woensdag 22 april 2020. Bericht op mijn smartphone: ‘Grote brand in natuurgebied Landschap De Liereman.’

Al wat ik hoorde, was het geroffel van een specht.

Door de brand ging 30 van de 167 hectare natuurgebied op in de vlammen. Veel wilde en mobielere dieren hebben zich weten te redden, al zijn er ook veel reeën en vogels, zoals de boomleeuwerik en de boompieper in de brand gebleven. Broedvogels zoals de blauwborst, wintertaling, roodborsttapuit… zijn hun leef- en broedgebied kwijt.

Het gebied heeft een uitzonderlijk hoge natuurwaarde. Het bestaat uit heide en venen. Venen zijn restanten van de ijstijd die niet meer op zoveel plaatsen voorkomen in België. Venen zijn enorm moeilijk te herstellen. Ze zijn heel gevoelig voor temperatuursverandering en stikstofdepositie en groeien amper 1 mm per jaar. Achttien types veenmossen en andere planten zijn afgebrand zoals beenbreek, veenorchis, zonnedauw…

Het herstel van de natuur in dit zo kwetsbaar gebied zal vele jaren duren.

Hier vind je een filmpje met beelden, één dag na de brand in De Liereman op 22 april 2020.

Bron: natuurpunt