Zeg nooit: Het is maar een vogel

Op maandag 20 januari volgde ik mijn eerste workshop taxidermie: intensief en grensverleggend. In 7 u en 46 stappen werd deze bourkes parkiet weer tot ‘leven’ gewekt. Het schone is dat je pas in de laatste stap tijdens het droog blazen ontdekt hoe deze vogel er oorspronkelijk uitgezien moet hebben. Een ferm madam, als je’t mij vraagt!

De bourkes parkiet of bourke parkiet (Neopsephotus bourki) is eigenlijk geen parkiet maar een kleine graspapegaai: de enige in zijn soort. Het is een bewoner van de droge vlakten in het midden en zuiden van Australiƫ.

Hij wordt ongeveer 23 centimeter lang en leeft vrijwel uitsluitend op (gras)zaden. Bourkes parkieten zijn zeer sociale, uiterst verdraagzame vogels, die veelal in groepen samenleven en veel op de grond te vinden zijn. Het vrouwtje is doorgaans wat kleiner dan het mannetje en heeft een smallere kop. De voorste blauwe koperen zijn alleen bij het mannetje aanwezig. Eenmaal gevormde paren blijven elkaar doorgaans trouw.

Bourkes parkieten leggen hun eitjes op zachte, enigszins vochtige onderlaag in een holte in een boom. Er worden 3 tot 6 eitjes gelegd, die door het vrouwtje gedurende 18 tot 20 dagen bebroed worden. Op een leeftijd van 6 weken zijn ze al zelfstandig. Bourkes parkieten zijn productieve vogels; de paren brengen meestal meerdere legsels per jaar groot. Jonge dieren hebben na ongeveer 8 maanden hun volwassen kleur.

De bourkes parkiet staat als niet bedreigd op de Rode lijst van de IUCN (International Union for Conservation of Nature and Natural Resources).

(Bron: wikipedia)