Vierduizend driehonderdtwintig las ik op het scherm van mijn laptop. Dat is het aantal insecten dat een zwaluw per dag naar binnen speelt. Ik begon spontaan te slikken. Als brave huismoeder op je terras, genietend van een zwoele avond, verwacht je niet meteen een massamoord.
Aan de rand van het schuifraam kropen de mieren: soldaten, verkenners en slavenhalers. Een mierenkolonie opereert als een onverschrokken bataljon. Gevleugelde monsters stijgen op in bruidsvlucht. De koningin kiest haar minnaar. Met de paring geeft ze hem de doodsteek. Ze bijt zichzelf de vleugels af en begint aan de leg van haar koninkrijk.
Een beest met gigantische antennes bleef hangen op ctrl. Daar zat een plakker op mijn toetsenbord. De antennes zijn reuksprieten waarmee mannetjes de geslachtsferomonen van de vrouwtjes opsporen. Zo vinden ze elkaar.
Licht beledigd richtte ik me tot de plakker: ‘Een huismoeder is toch geen insect?’ Merkwaardig genoeg kreeg ik antwoord. Voor mij op de tafel landde een huismoeder. Ontsteld ging ik naar binnen. Ik trok het rolgordijn naar beneden. Iets zat me achterna: een volgeling!
Na zoveel liefde op één dag besloot ik nimmermeer een mot uit mijn kleerkast te verjagen.
